آشنایی با قطار هایپرلوپ و بررسی مشخصات و مزایا آن

در این پست تصمیم داریم در مورد سیستم حمل و نقلی هایپرلوپ اطلاعاتی را در اختیار شما بازدیدکنندگان قرار دهیم. هایپرلوپ یکی از فناوری های نوینی است که به عنوان پنجمین مد حمل و نقلی مطرح شده است.

هایپرلوپ همانند قطار های سریع السیری است که داخل تونلی که از فشار هوای آن تا حد زیادی کاسته شده است با سرعت های بسیار بالا تا حد 1220 کیلومتر بر ساعت حرکت می کند. حرکت این قطار نه بر روی ریل، بلکه بر روی بالشتکی از هواست که باعث می شود اصطکاک در برابر حرکت هر چه بیشتر کاهش یابد. این سیستم قرار است نیروی مورد نیاز خود را از انرژی خورشید تامین کند و در نهایت هزینه ی جابجایی کمتری را نسبت به سایر سیستم های حمل و نقلی به بار بیاورد.

پیشنهاد مطالعه : بررسی قطار مغناطیسی و مقایسه آن با قطار سریع السیر

مقدمه

اگر بخواهیم روی یک سیستم حمل و نقلی جدید سرمایه گذاری کنیم این سیستم باید چه ویژگی هایی داشته باشد؟ امن تر، سریع تر، ارزان تر، راحت تر، مقاوم در برابر شرایط آب و هوایی، تامین قدرت مورد نیاز برای خود، مقاوم در برابر زلزله، عدم ناپایداری در طی مسیر.

ایلان ماسک با تجمیع ویژگی های بالا، هایپرلوپ را به عنوان پنجمین مد حمل و نقل (بعد از هواپیما، قطار، ماشین و کشتی) معرفی نمود و پروپزال آن را در سال 2013 تحت عنوان هایپرلوپ آلفا به صورت منبع باز منتشر کرد. طبق این پروپزال هایپرلوپ از محفظه هایی به نام کپسول تشکیل شده است که مسافران را حمل می کنند. این کپسول ها داخل تونلی که تیوب نامیده می شود و از فشار هوای داخل آن به مقدار زیادی کاسته شده است با سرعت بسیار بالایی که به 1220 کیلومتر بر ساعت هم می رسد به حرکت در می آیند. عامل تحریک کننده ی حرکت در این سیستم، موتور های القایی خطی هستند که قسمتی از آن ها روی کپسول و قسمت دیگر روی تیوب نصب می شود.

سرچشمه ی طرح ایلان ماسک را می توان در الگو های حمل و نقلی جدید شامل ETT و Swissmetro جستجو کرد. تفاوت عمده بین هایپرلوپ و طرح های مشابه، عملکرد هوای داخل تیوب است. در طرح های مشابه هایپرلوپ، بایستی داخل تیوب، خلا ایجاد شود تا اصطکاک هوا حذف گردد اما هایپرلوپ هوای رقیق شده ی داخل تیوب را به نسبت 20 به 1 فشرده می سازد. با این ایده مصرف انرژی به صورت قابل توجهی کاهش می یابد.

در پروپزال ماسک سیستم هایپرلوپ برای حمل مسافران بین دو شهر لوس آنجلس و سانفرانسیسکو پیشنهاد شده است. پیشتر برای این مسیر پروژه ی قطار سریع السیر کالیفرنیا نیز پیشنهاد شده بود. در جدول 1 مقایسه ای بین روش های ممکن برای رسیدن از لوس آنجلس به سانفرانسیسکو آورده شده است.

جدول 1- مقایسه سیستم های حمل و نقلی برای جابجایی از لوس آنجلس به سانفرانسیسکو

همان طور که مشخص است سیستم هایپرلوپ علاوه بر مدت زمان سفر کمتر، هزینه ی سفر کمتری را نیز به دنبال دارد. در شکل 1 نیز سیستم های مختلف حمل و نقلی نسبت به صرف انرژی به ازای هر مسافر برای سفر از لوس آنجلس به سانفرانسیسکو مقایسه شده اند.

شکل 1- صرف انرژی به ازای هر مسافر برای سفر از لوس آنجلس به سانفرانسیسکو برای سیستم های مختلف حمل و نقلی

همان طور که مشخص است هایپرلوپ، انرژی به ازای هر مسافر در هر سفر بسیار کمتری را نسبت به سایر روش های حمل و نقلی می طلبد.

معرفی بخش های مجزای سیستم هایپرلوپ (مطابق با مقاله ی هایپرلوپ آلفا)

کپسول

در مقاله ی آلفا کپسول ها عایق بندی شده و از جنس آلومینیوم در نظر گرفته شده اند. البته اخیرا شرکت HTT کپسولی از جنس ویبرانیوم را معرفی کرد و مدعی شد که این ماده هشت برابر قوی تر از آلومینیوم و ده برابر قوی تر از فولاد است. همچنین وزن آن حدود 1.5 برابر کمتر از آلومینیوم و پنج برابر کمتر از فولاد می باشد. علاوه بر این، این ماده می تواند فوراً و به صورت بی سیم اطلاعات حیاتی سیستم کنترل مانند دما، پایداری و یکپارچگی کپسول را منتقل کند.

حداکثر عرض کپسول 1.35 متر و حداکثر ارتفاع آن 1.1 متر طرح شده است. هر یک از این کپسول ها در هر سفر از سانفرانسیسکو به لوس آنجلس و یا برعکس، 28 مسافر را با خود حمل می کنند. این کپسول ها به طور متوسط از سانفرانسیسکو و یا لوس آنجلس هر 2 دقیقه یک بار خارج می شوند. (هر30 ثانیه یک بار در ساعات اوج) مسیر لوس آنجلس به سانفرانسیکو به حدود 40 کپسول در ساعات ازدحام نیاز دارد که از آن ها 6 کپسول در ترمینال ها برای سوار و پیاده کردن مسافران در زمان تقریبی ۵ دقیقه قرار دارند ( 3 عدد کپسول در ایستگاه مبدا و 3 عدد در ایستگاه مقصد) کپسول ها در طول مسیر به طور متوسط 37 کیلومتر از هم فاصله دارند. کپسول های بزرگتری نیز وجود دارند که علاوه بر حمل مسافران می توانند سه خودرو با اندازه ی بزرگ را نیز با خود حمل کنند.

فضای داخل کپسول

فضای داخلی کپسول به طور خاصی برای ایمنی و آرامش خاطر مسافرین طرح شده است . صندلی ها به خوبی با بدن انسان مطابقت دارند تا در شتاب گیری ها و سرعت های بالا در طول سفر ، راحتی مسافران را تامین کنند. منظره های زیبا در هر کابین نمایش داده می شود و هر مسافر به سیستم تفریحی خود دسترسی خواهد داشت. (شکل 2 و 3)

شکل 2- کپسول مسافربری هایپرلوپ با در های باز در ایستگاه

شکل 3- نمای داخلی کپسول هایپرلوپ به همراه مسافران

مسیر

برای ساخت مسیر هایپرلوپ دو دیدگاه وجود دارد:

تیوب

بر اساس مقاله ی آلفا و نظر گروهی از مهندسین، کپسول ها بایستی داخل یک تونل فولادی به نام تیوب جابجا شوند. مقدار بهینه برای قطر داخلی تیوب 2.23 متر محاسبه شده است. البته مرکز تحقیقات ناسا در مقاله ای این قطر را برای تیوب کم دانسته و مدعی شده است که باید قطر تیوب به دو برابر افزایش پیدا کند. برای این که سفر از هر دو جهت ممکن شود بایستی دو تیوب کنار هم به یکدیگر جوش داده شود. ستون ها هر 30 متر جایگذاری می شوند تا وزن تیوب را به زمین منتقل کنند. برای تامین انرژی سیستم نیز صفحات خورشیدی روی تیوب ها نصب می شوند. (شکل 4)

شکل 4- نمایی از تیوب سیستم هایپرلوپ و صفحات خورشیدی نصب شده بر روی آن

اما گروه دیگری از مهندسین ایده ی ساخت آخرین مدل منوریل بر پایه ی پروژه ی لافسترم (Lofstrom) را دارند. لافسترم یا لانچ لوپ یک سیستم پیشنهادی برای پرتاب کردن فضاپیما ها به مدار های پیرامون زمین است. لانچ لوپ متشکل از یک سری کابل های به سرعت در حال حرکت که درون پوسته ای غلاف مانند قرار دارند، می باشد. دو سر این غلاف روی زمین واقع شده و قسمت میانی آن در ارتفاع 80 کیلومتری از سطح زمین معلق می باشد. ایده ی این سیستم توسط کیت لافسترم در سال 1985 طرح و منتشر گردیده است. بر طبق این ایده فضاپیماهای با وزن ۵ تن می توانند با طی مسیر 2000 کیلومتری قسمت میانی لانچ لوپ و شتاب گیری الکترومغناطیسی، شتاب خود را به سه برابر جو رسانده و آماده ی پرتاب به فضا شوند، شکل ۵ و 6. این ایده در حال حاضر از لحاظ اجرایی حمایت نمی شود.

شکل 5- طرح کلی سیستم لانچ لوپ

شکل 6- سیستم لانچ لوپ برای فرستادن فضاپیما ها به فضا

محرک

برای به حرکت در آوردن و حفظ سرعت کپسول ها از یک سری موتور های القایی خطی استفاده می شود. این موتور های القایی خطی از دو جزء محرک و ثابت تشکیل شده اند. جزء محرک موتور که در قسمت پایینی کپسول ها نصب می شود؛ از میان جزء ثابت که داخل تیوب کار گذاشته شده است، به وسیله ی میدان مغناطیسی عبور داده می شود و باعث شتاب گرفتن کپسول می گردد.  (شکل 7) این عمل می تواند شتابی تا حداکثر شتاب گرانش( g1) برای راحتی مسافران و هم چنین سرعتی بیشتر 1220 کیلومتر بر ساعت برای هر کپسول تامین کند.

شکل 7- اجزای موتور القایی

این سیستم موتور القایی خطی به طور تخمینی هر 112 کیلومتر برای دوباره شتاب دادن به کپسول ها استفاده می شود. کپسول ها در این مسافت 112 کیلومتری، روی بالشتکی از هوا می لغزند. طول کلی موتور القایی خطی تنها 1 درصد طول تیوب برآورد می شود بنابراین هزینه ی زیادی ندارد.

هایپرلوپ چگونه کار می کند؟

همان طور که هواپیما از زمین ارتفاع می گیرد تا در هوایی با چگالی پایین پرواز کند؛ سیستم هایپرلوپ هم کپسول ها را در فضای داخل تیوب که از فشار هوای درون آن کاسته شده است قرار می دهد. فشار هوای داخل هایپرلوپ تقریبا یک ششم فشار جو در مریخ است (Pa 100). این شار نیروی اصطکاک هوا در مقابل حرکت را 1000 دفعه نسبت به شرایط سطح دریا کاهش می دهد و معادل با شرایط پرواز در ارتفاع 45000 متری از سطح زمین می باشد. از به وجود آوردن خلا کامل پرهیز می شود چرا که ایجاد خلا کامل نسبت به کاهش فشار، پر هزینه بوده و حفظ آن هم دشوار می باشد. علی رقم به وجود آوردن فشار پایین، مشکلات آیرودینامیکی بایستی مورد بررسی قرار گیرد. در ادامه این موضوع با توجه به مقاله ی آلفا بررسی می شود.

متراکم کننده

یکی از مهم ترین خصوصیات کپسول، متراکم کننده نصب شده در قسمت جلوی آن می باشد که برای دو هدف به کار گرفته شده است:

1- فعالیت متراکم کننده باعث عبور کپسول از مقطع نسبتا محدود تیوب بدون انسداد جریان هوای بین کپسول و جداره ی تیوب می شود. این کار با متراکم کردن توده هوای جلوی کپسول و عبور دادن آن از مجاری تعبیه شده صورت می پذیرد.

2- هوای فشرده شده با خارج شدن از مجاری زیرین کپسول (سیستم تعلیق) باعث بالا آوردن کپسول و شناور شدن آن می شود.

ساز و کار دفع هوای فشرده

هوای داخل تیوب به وسیله ی متراکم کننده به نسبت 20:1 فشرده می شود. 60 درصد این هوا از طریق مجرای باریکی در قسمت پایین کپسول به انتهای کپسول فرستاده می شود و در آن جا از طریق لوله ای منبسط شده و از پشت کپسول خارج می گردد. این کار باعث خنثی شدن مقداری از نیروهای مقاوم حرکت در پشت کپسول می گردد. باقی هوا خنک شده و دوباره به نسبت 2:1 فشرده می شود. این هوا دوباره خنک شده و در نهایت از طریق مجرا های مخصوص برای حفظ فاصله ی بین جداره های تیوب و کپسول مصرف می گردد. از یک مخزن آب داخل کپسول برای خنک کردن هوا استفاده می شود. بخار ایجاد شده ذخیره می شود تا به همراه مخزن آب به طور خودکار در هر ایستگاه تعویض شوند.

متراکم کننده به وسیله یک موتور الکتریکی با وزن تخمینی 169کیلوگرم کار می کند. برای روشن نگه داشتن موتور از 1500 کیلوگرم باتری که در عقب کپسول جایگذاری می شوند استفاده می شود. (شکل 8) این مقدار باتری انرژی مورد نیاز متراکم کننده، برای یک سفر به اضافه ی یک مقدار ذخیره تامین می کند. باتری ها در هر ایستگاه تعویض شده و شارژ می شوند. بنابراین نیروی محرکه ی لازم برای جابجایی کپسول ها توسط این باتری ها تامین نمی شود.

شکل 8- تصویر شماتیک از فعالیت سیستم متراکم کننده

سوار شدن بر روی بالشتکی از هوا

یک راه حل فنی مناسب برای به حرکت درآوردن کپسول داخل تیوب در بلند مدت، شناوری مغناطیسی است که البته قیمت، مواد و ساخت و ساز آن بازدارنده می باشد. راه حل جایگزین این روش مرسوم، بهره گیری از معلق شدن روی بالشی از هواست. بالشتک هوا پایداری و جابجایی بدون اصطکاک را با یک قیمت قابل توجیه و با به کارگیری هوای محدود داخل تیوب امکان پذیر می سازد. (شکل 9)

شکل 9- تصویر شماتیک از نحوه معلق شدن کپسول مسافربری هایپرلوپ روی بالشتک هوا

فشار تنظیم شده بالشتک هوا به صورت آیرودینامیک و خارجی، به خوبی با هایپرلوپ به خاطر سختی بالای آن که برای حفظ پایداری در سرعت های بالا مورد نیاز است، سازگار می باشد. زمانی که ارتفاع گپ بین تکیه گاه لغزنده (بالشتک هوا) و جداره ی تیوب کم می شود، جریان داخل گپ به صورت بسیار غیر خطی رفتار می کند و منجر به پس دادن فشار های بزرگی می شود. فشار فزونی یافته کپسول را به بالا هل می دهد تا از جداره ی تیوب فاصله بگیرد و به ارتفاع اسمی حرکت برگردد. اگرچه یک جسم سخت معلق روی بالشتک هوا از لحاظ قابلیت اطمینان و ایمنی عالی می باشد اما می تواند برای مسافران، ناراحتی های قابل ملاحظه ای به وجود آورد. برای لحاظ کردن این مسئله، هر تکیه گاه لغزنده برای معلق بودن، به صورت مکانیکی مستقل از باقی عمل می کند تا از سواری آرام مسافران اطمینان حاصل شود. در ضمن امنیت هایپرلوپ با تعدادی سیستم هوشمند که می توانند در صورت بروز خطر، وسیله را متوقف کنند تضمین شده است. کپسول ها همچنین می توانند برای سرعت های زیر 100 کیلومتر بر ساعت از چرخ های باز شونده ی مرسوم، شبیه چرخ های هواپیما هنگام فرود آمدن، برای راحتی حرکت و ایمنی سیستم استفاده کنند.

کپسول های هایپرلوپ به وسیله ی آرایشی متشکل از 28 تکیه گاه لغزنده که از لحاظ هندسی با جداره ی تیوب مطابقت دارد، با فاصله ی کمی از سطح تیوب شناور می مانند. تکیه گاه لغزنده با 1.5 متر طول و 0.9 متر عرض ، وزن کپسول را به وسیله ی هوای فشرده شده تحمل می کند و آن را 0.5 تا 1.3 میلی متر روی زمین نگه می دارد. فشار حداکثر زیر تکیه گاه لغزنده، تنها کافیست به 9.4 کیلوپاسکال (% 9 فشار هوای سطح دریا) برسد تا بتواند کپسول های مسافربری را حمل کند. تکیه گاه لغزنده برای تنظیم فشار هوا دو گزینه دارد:

تنظیم آیرودینامیکی و خارجی

روش آیرودینامیکی تولید هوای فشرده ی بالشتک های هوا، برای سرعت های متوسط به بالای کپسول ها مورد استفاده قرار می گیرد. هنگامی که کپسول برای رسیدن به سرعت حداکثر (کروز) شتاب می گیرد، نوک جلویی نسبت به نوک عقبی، بالا می آید و کپسول نسبت به افق زاویه ی کم 0.05 درجه می گیرد. نیروهای ویسکوز یک لایه ی نازکی از هوا را در فضای همگرایی بین تکیه گاه لغزنده و جداره ی تیوب به دام می اندازند. هوای زیرین تکیه گاه لغزنده بر اساس قوانین بنیادین پایداری جرم، مومنتوم و انرژی فشرده می شود. فشار بالا رفته ی حاصل زیر تکیه گاه لغزنده، نسبت به فشار جوی محسور شده، یک نیروی خالص را برای بلند کردن قسمتی از وزن کپسول فراهم می کند. با این وجود، میدان فشار تولید شده به وسیله ی روش آیرودینامیک برای تحمل تمام وزن کپسول کافی نیست. در سرعت های پایین تر مقدار فشار بالابری بسیار کمتری با مکانیزم آیرودینامیک تولید می شود. همچنین دما و چگالی در لایه ی نازک هوا (بین جداره ی تیوب و کپسول) سریع تر از فشار در سرعت های بالا، شروع به افزایش می کند. بنابراین نیروی بالابری هنگامی که کپسول به سمت سرعت صوت شتاب می گیرد متوقف می شود.

باقی نیروی بالابری، به وسیله ی تزریق هوای فشرده به داخل فضای خالی بین جداره و کپسول فراهم می شود. با اعمال فشار خارجی، یک توزیع فشار مساعدت کننده زیر تکیه گاه لغزنده برقرار می شود و نیروی بالابری کافی را برای نگه داشت کپسول به وجود می آورد. این سیستم با عنوان باربری با فشار خارجی مشهور است؛ و برای زمانی که کپسول ساکن و یا با سرعت خیلی زیاد در حال شتاب گیری است مورد استفاده قرار می گیرد. یک کپسول مسافربری هایپرلوپ در وزن اسمی و بارگذاری گرانشی، به اعمال فشار هوا زیر تکیه گاه لغزنده با نرخ 0.2 کیلوگرم بر ثانیه با فشار 9.4 کیلوپاسکال احتیاج دارد. هوا به وسیله ی شبکه ای از شیار ها در سطح زیرین تکیه گاه لغزنده وارد می شود و به صورت مستقیم از مخزن هوای پر فشار داخل کپسول سر چشمه می گیرد. لایه ی فشار تولیدی زیر تکیه گاه لغزنده حاصل از هر دو مکانیزم خارجی و آیرودینامیکی، یک نیروی مقاوم حرکت روی کپسول اعمال می کند. کل نیروی مقاوم حرکت تولید شده به وسیله ی 28 تکیه گاه لغزنده هنگامی که سرعت کپسول 1220 کیلومتر بر ساعت می باشد 140 نیوتن تخمین زده می شود که باعث 48 کیلووات کاهش قدرت می گردد.

نوع دیگر هایپرلوپ که شامل قسمت حمل کالا علاوه بر قسمت مسافربری می باشد؛ نیروی بالابری بیشتری را در بالشتک های هوا طلب می کند. البته قطر بزرگتر شده ی تیوب باعث فراهم شدن سطح مقطع بیشتری برای تولید نیروی بالابری شده است. در این نوع 30 سانتی متر عرض برای هر تکیه گاه لغزنده افزوده شده است. فشار هوای اعمال شده برای معلق ماندن به 11.2 کیلوپاسکال افزایش می یابد اما نرخ اعمال فشار هوا زیر تکیه گاه لغزنده همان 0.2 کیلوگرم بر ثانیه حفظ می شود (به خاطر افزایش سطح زیر تکیه گاه لغزنده) . نیروی مقاوم حرکت در محل تکیه گاه های لغزنده در این حالت 187 نیوتن می باشد که باعث 63 کیلووات کاهش قدرت می شود.

چالش کاهش فشار داخل تیوب

تیوب به طور خاصی برای بهینه شدن گردش هوا پیرامون کپسول و در نتیجه بهبود عملکرد کپسول و مصرف بهینه ی انرژی در سرعت مورد نظر، طراحی شده است. پایین آوردن فشار داخل تیوب می تواند نیروی کششی (مقاوم در برابر حرکت) آیرودینامیک را کاهش دهد اما قدرت پمپ های خلا صنعتی، با کاهش فشار به صورت نمایی کاهش می یابد بنابراین مزیت پایین آوردن فشار با کاهش قدرت پمپ خلا خنثی می شود. (شکل 10)

شکل 10- سرعت یک پمپ خلا نمونه در فشار های مختلف 0/75torr = 100Pa

پمپ های خلا به طور پیوسته در مکان های مختلفی در طول تیوب کار می کنند تا فشار مورد نیاز را علی رغم احتمال وجود درز در اتصالات و ایستگاه ها تامین کنند. هزینه ی همه ی پمپ های خلا مورد نیاز بیشتر از 10 میلیون دلار انتظار نمی رود.

هزینه

ریز کل هزینه های لازم برای ساخت سیستم حمل و نقل مسافربری هایپرلوپ از لوس آنجلس به سانفرانسیسکو در جدول 2 آمده است.

جدول 2- ریز هزینه های لازم برای ساخت سیستم حمل و نقل مسافربری هایپرلوپ از لوس آنجلس به سانفرانسیسکو

لازم به ذکر است که هزینه ی پروژه ی قطار سریع السیر کالیفرنیا با سرعت متوسط 264 کیلومتر بر ساعت، 68.4 میلیارد دلار برآورد شده است.

اجرا

اولین آزمایش میدانی سیستم هایپرلوپ در ماه می سال 2016 در فضای باز انجام شد. در این آزمایش یک جسم سورتمه مانند فلزی مسیر 900 متری را در 1.1 ثانیه طی کرد. البته هیچ گونه مسیر تونلی شکل با فشار هوای بسیار کم که برای یک هایپرلوپ واقعی مورد نیاز است در این آزمایش لحاظ نشده بود طرح انجام اولین آزمایش عملیاتی سیستم هایپرلوپ برای سال 2017 در نظر گرفته شده است.

نتیجه گیری

سیستم هایپرلوپ اخیرا به عنوان پنجمین مد حمل و نقل مطرح شده است و چند شرکت در حال مطالعه و تحقیق روی آن هستند. اما متاسفانه در حال حاضر حتی یک مسافت کوتاه برای نشان دادن عملکرد این سیستم در هیچ کجای جهان وجود ندارد که بتواند توانایی آن را برای سیستم حمل و نقل عمومی نشان دهد. به نظر می رسد یک یا چند ایراد بزرگ از آمدن این تکنولوژی جلوگیری می کند. با این وجود در صورت به نتیجه رسیدن تحقیقات و به راه افتادن سیستم حمل و نقلی هایپرلوپ می توان تحولی عظیم را در حوزه ی حمل و نقل و بالطبع در باقی حوزه ها انتظار داشت. با این سیستم ارتباط بین شهرهای بزرگ به راحتی برقرار می شود و دیگر دغدغه و مشکلات جابجا شدن بین دو شهر مطرح نخواهد بود. می توان با خیالی راحت در شهری که هزار کیلومتر با محل سکونت فاصله دارد کار کرد و هر روز بعد از کار به خانه برگشت.

در زیر برخی از مزیت هایی که می توان برای سیستم هایپرلوپ نسبت به سیستم حمل و نقل ریلی برشمرد، آورده می شود:

• سرعت بیشتر
• هزینه ی کمتر
• پرهیز از خرید زمین ها در طول مسیر در صورت ساخت سیستم هایپرلوپ روی ستون
• نیاز به عرض کمتر محوطه ی ساخت در مقایسه با سیستم های ریلی زمینی با سرعت بالا که به حدود 30 متر عرض مسیر اختصاصی برای ساخت شالوده ی مسیر ها و … نیاز دارند.
• عدم نیاز به حصار کشی بد منظر برای مقابله با ورود حیوانات، مردم و وسایل نقلیه به روی خط.
• تولید انرژی به مراتب بیشتر از نیاز سیستم هایپرلوپ با قرار دادن پنل های خورشیدی روی تیوب، که می توان مقدار اضافی انرژی را در شب ها و مواقع ابری مورد استفاده قرار داد.

منبع :

مقاله بررسی مشخصات و ویژگی های سیستم حمل و نقلی هایپرلوپ از امیر مدرس، مصطفی پورسلطانی، سعید صبحی، دهمین کنگره ملی مهندسی عمران